پاسخ احمد سپیداری

29/10/1392

پاسخ احمد سپیداری

رفیق گرامی

در نامه شما تحت آنچه «دیالکتیک فاجعه» نامیده اید نکات و مباحث مختلف اما به هم پیوسته ای به صورت فشرده بیان شده که :

-      علت شکست انقلاب و بحث های پیرامون آن از دیدهای مختلف

-      نقش اینترنت و شبکه های مجازی در زندگی امروزین ما و موضعگیری های مختلف پیرامون آن (موضعگیری رفقای ویتنامی)

-      تحلیل درست و واقعبینانه از جهان امروز و موضعگیری کمونیست ها و وبویژه رفقای یونانی پیرامون آن

-      مشی انقلابی و انتقاد ها از موضع چپ روانه به برنامه حزب توده ایران

از جمله مواردی است که در یک نگاه به ذهن من می رسد.

مدتی است بیشتر خوانده ام و کمتر نوشته ام. مدت هاست به این نتیجه رسیده ام که در کنار فعالیت های هدفمند و متشکل حزبی و سازمانی، ما نیاز به فعالیت های روشنفکرانه، اطاق های گفتگو، و طرح سئوال های دقیق و مسئولانه داریم، تا به نوبه خود به پیشبرد جنبشی واقعا مردمی برای رسیدن به صلح، آزادی، و عدالت اجتماعی به شکلی هر چه موثر تر و موفق تر کمک کنیم.

اما شما بهتر از من می دانید که روشنفکران کمتر در این راه قدم زده اند و بیشتر در جهت نفی مبارزات متشکل و اصولی و واقعا حماسی چپ ها و بویژه توده ای ها می نویسند و گاه خودنمایی، بی مسئولیتی، تخریب دیگران و رقیب تراشی های کذایی و .. را می توان در تلاش هایشان برجسته دید. در واقع «فضای گفتگو» و بحث دچار سوء تفاهم ها و نارسایی هایی است که می تواند این قبیل بحث ها را به بیراهه و سوء استفاده بکشاند. (کسی از من می پرسد: آیا با خواندن تا اینجای همین نامه نگاری از جا برنخاسته اند؟ نمی دانم.)

اما در هر حال دغدغه ها بسیار است و می توان و باید در جهت ایجاد یک «فضای گفتگوی» سازنده و هم افزا بدون ترس از خرده گیران و پرخاشگران بر اساس «اصول علمی» تلاش کرد.

مهم ترین اصل علمی در کار بحث ما شاید این باشد که از ابتدا به سراغ خود موضوع «بحث» و «و چگونگی یک بحث موثر و ارزش افزا» برویم.  به همین دلیل مطلبی را در مورد بحث با نام «نکاتی پیرامون جایگاه بحث در فعالیت های سیاسی » می نویسم و ارائه می کنم. این مبانی اگر با یک فکر جمعی تکمیل و اصلاح شود و مبنای کار قرار گیرد، می تواند راهنمای عمل ما باشد و کارمان را ثمر بخش کند.

احمد سپیداری