همه ی ما "افغانی" هستیم
احمد جواهریان
به بهانه ی نمایشگاه عکس "چهره های کارگران افغان" احمد زاهدی لنگرودی
دیروز به نمایشگاه عکس احمد زاهدی رفتم و پرتره های کارگران افغانی گچ گرفته و آویخته بر دیوارش را تماشا کردم و از اینکه کسی از ما، در میان این شلوغ بازار ارائه "محصولات هنری" مدرن و پست مدرن به فکر وظایف فراموش شده ی انسانی مان بعنوان یک قوم، یک ملت و یا طبقه و قشر اجتماعی هست و دست خالی و تنها در این راستا تلاش کرده، عمیقا خوشحال شدم.
عکس های احمد زاهدی بدون بهره گیری از هر تکنیک یا فرمی و در نهایت سادگی عرضه شده اند. آن ها به یک معنا اصلا عکس نیستند، خود واقعیت اند. چهره هایی پر از معنا، پر از مفهوم و پر از رنج. احمد با نمایشگاهش خیلی چیزها را به یاد ما آورده است. من که دیگر نمی توانم شهر ها را مثل سابق نگاه کنم. ساختمان ها، خیابان ها، کوچه ها .... به راستی چقدر از شهرهای ما به دست کارگران عزیز افغانی ساخته شده است؟
امروز روزنامه سرمایه از قول یکی از دست اندرکاران "بازار" مسکن نوشته بود که با "اخراج" کارگران افغانی دستمزدها در بخش مسکن ده ها در صد افزایش یافته است - یعنی کارگران افغانی همه ی این زحمت ها را با دستمزدی ده ها در صد کمتر انجام داده اند تا آقایان پول بیشتری پارو کنند. بگذارید از بحث اینکه چرا آمدند و چرا از کشور اخراج می شوند بگذریم- اینکه آنجا و اینجا چه خبر بود و هست و سیاست ها چگونه رقم خورده اند.
این تنها سرنوشت آن ها نیست. خیل عظیمی از کارگران ایرانی نیز در کشور های دیگر آواره و مهاجرند تا شغلی بجویند و با سطح دستمزدی به مراتب کم تر، زندگی ای برای خود دست و پا کنند. بسیاری از مردم آن کشور ها نیز ما را "افغانی" می بینند و می دانند. در نظام هرمی جهانی حاصل از دوران استعمار و نواستعمار که سطوح توسعه یافتگی غیر عادلانه ای بر آن حاکم است، بسیاری از مردم ناچار می شوند برای یافتن کار آواره ی کشور توسعه یافته تری شده و "افغانی" شوند.
رسانه هایی غیر مسئول تلاش داشته اند افغانی های زحمتکش و مظلوم را جنایتکار و ... بنامند و آن ها را بدنام کنند. روزی نیست که خبری در این راستا منتشر نشود. فکر نمی کنم اگر شاخص های جمعیت، حاشیه نشینی و بی سامانی و شرایط خشن زندگی را مبنا قرار دهیم و سطح وقوع جرم و جنایت را مقایسه کنیم، ما ایرانی ها چیزی از آن ها کم بیاوریم. اینگونه تبلیغات در همه جهان زمینه ساز ایجاد شرایطی ست که نهایتا به کاهش اجباری دستمزد کارگران مهاجر و طبعا و متعاقبا غیر مهاجر بینجامد و حاشیه سود کسانی را بالا ببرد که برایشان خیلی هم فرق نمی کند از کدام قوم و ملتی بهره کشی صورت می گیرد.
اما ما که ریشه های مسائل را می دانیم و با نگاه متفاوت خود جهان دیگری را عمیقا آرزو می کنیم، یک تشکر تاریخی به افغان ها بدهکاریم. احمد وظیفه اش را انجام داد، ما هم به او بپیوندیم.
احمد جواهریان
براي ديدن عكس‌ها روي اينترنت اينجا را كليك كنيد: http://ahmadzahedi.blog.com/_/photos/album/815251
احمد جواهریان
به بهانه ی نمایشگاه عکس "چهره های کارگران افغان" احمد زاهدی لنگرودی
دیروز به نمایشگاه عکس احمد زاهدی رفتم و پرتره های کارگران افغانی گچ گرفته و آویخته بر دیوارش را تماشا کردم و از اینکه کسی از ما، در میان این شلوغ بازار ارائه "محصولات هنری" مدرن و پست مدرن به فکر وظایف فراموش شده ی انسانی مان بعنوان یک قوم، یک ملت و یا طبقه و قشر اجتماعی هست و دست خالی و تنها در این راستا تلاش کرده، عمیقا خوشحال شدم.
عکس های احمد زاهدی بدون بهره گیری از هر تکنیک یا فرمی و در نهایت سادگی عرضه شده اند. آن ها به یک معنا اصلا عکس نیستند، خود واقعیت اند. چهره هایی پر از معنا، پر از مفهوم و پر از رنج. احمد با نمایشگاهش خیلی چیزها را به یاد ما آورده است. من که دیگر نمی توانم شهر ها را مثل سابق نگاه کنم. ساختمان ها، خیابان ها، کوچه ها .... به راستی چقدر از شهرهای ما به دست کارگران عزیز افغانی ساخته شده است؟
امروز روزنامه سرمایه از قول یکی از دست اندرکاران "بازار" مسکن نوشته بود که با "اخراج" کارگران افغانی دستمزدها در بخش مسکن ده ها در صد افزایش یافته است - یعنی کارگران افغانی همه ی این زحمت ها را با دستمزدی ده ها در صد کمتر انجام داده اند تا آقایان پول بیشتری پارو کنند. بگذارید از بحث اینکه چرا آمدند و چرا از کشور اخراج می شوند بگذریم- اینکه آنجا و اینجا چه خبر بود و هست و سیاست ها چگونه رقم خورده اند.
این تنها سرنوشت آن ها نیست. خیل عظیمی از کارگران ایرانی نیز در کشور های دیگر آواره و مهاجرند تا شغلی بجویند و با سطح دستمزدی به مراتب کم تر، زندگی ای برای خود دست و پا کنند. بسیاری از مردم آن کشور ها نیز ما را "افغانی" می بینند و می دانند. در نظام هرمی جهانی حاصل از دوران استعمار و نواستعمار که سطوح توسعه یافتگی غیر عادلانه ای بر آن حاکم است، بسیاری از مردم ناچار می شوند برای یافتن کار آواره ی کشور توسعه یافته تری شده و "افغانی" شوند.
رسانه هایی غیر مسئول تلاش داشته اند افغانی های زحمتکش و مظلوم را جنایتکار و ... بنامند و آن ها را بدنام کنند. روزی نیست که خبری در این راستا منتشر نشود. فکر نمی کنم اگر شاخص های جمعیت، حاشیه نشینی و بی سامانی و شرایط خشن زندگی را مبنا قرار دهیم و سطح وقوع جرم و جنایت را مقایسه کنیم، ما ایرانی ها چیزی از آن ها کم بیاوریم. اینگونه تبلیغات در همه جهان زمینه ساز ایجاد شرایطی ست که نهایتا به کاهش اجباری دستمزد کارگران مهاجر و طبعا و متعاقبا غیر مهاجر بینجامد و حاشیه سود کسانی را بالا ببرد که برایشان خیلی هم فرق نمی کند از کدام قوم و ملتی بهره کشی صورت می گیرد.
اما ما که ریشه های مسائل را می دانیم و با نگاه متفاوت خود جهان دیگری را عمیقا آرزو می کنیم، یک تشکر تاریخی به افغان ها بدهکاریم. احمد وظیفه اش را انجام داد، ما هم به او بپیوندیم.
احمد جواهریان
براي ديدن عكس‌ها روي اينترنت اينجا را كليك كنيد: http://ahmadzahedi.blog.com/_/photos/album/815251
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر