زنان افغان و دمکراسی وارداتی

زنان افغان و دمکراسی وارداتی

احمد جواهریان

دمکراسی تنها از طریق یک مبارزه ی اجتماعی پیگیرانه قابل دست یابی ست. و تازه برای تداوم و تعمیقش، باید دائما و به شکلی پیگیر از آن در عرصه های سیاسی و مدنی حمایت کرد. دمکراسی وارداتی البته مدافعان خود را داشته و دارد. هنوز از روزهایی که قرار بود تجاوز نیروهای آمریکایی به افغانستان و عراق یک دمکراسی همه جانبه به ارمغان بیاورد مدت زیادی نمی گذرد، اگرچه امروز کسی از آن سخن نمی گوید. به یاد می آورم که پس از حملات ناتو به افغانستان و استقرار حکومت کرزای، برخی از روشنفکران از سوئیس شدن افغانستان با طرح های مارشال و لزوم گرفتن ویزا برای ایرانیان سخن می گفتند و تصورشان این بود که بسته های حقوق بشری غربی همچون ساختمان های مدرن سر به فلک کشیده به سهولت به این کشور ها وارد شده و به واقعیت این کشورها تبدیل خواهد شد.

امروز خبر ها حاکی از تظاهرات زنان افغان در کابل در اعتراض به تصویب قانون خانواده است. به گفته ی سایت صدای آمریکا (آمریکایی که سرنوشت این کشور را در دست داشته است): "صدها زن افغان روز چهارشنبه با برپا کردن تظاهراتی به قانون جدیدی که به گفته آنها حقوق زنان را محدود می کند، اعتراض کردند. اما تظاهر کنندگان با گروه بزرگتری از مردان و زنانی روبرو شدند که که ناسزا می گفتند، به سوی زنان سنگ می انداختند و آنها را متهم می کردند که تحت تاثیر نیروهای خارجی ضد اسلامی قرار گرفته اند."

به گفته ی این سایت : "منتقدین می گویند قانون جدید، که فقط در جامعه شیعه افغانستان کار برد دارد، با ممنوع ساختن زنان از همخوابی با شوهرانشان، جز در صورتی که بیمار باشند، تجاوز جنسی را اساسا قانونی می کند. قانون همچنین زنان را از خروج از خانه بدون اجازه شوهرانشان ممنوع می کند".

مدافعان حقوق زنان در افغانستان نیز مانند ایران کارزاری را برای دفاع از حقوق خود آغاز کرده اند که کم کم خبر اقدامات آنان به رسانه ها راه می یابد. پشتیبانی مدافعان حقوق زنان در ایران از مبارزات زنان افغانستان نشانگر آن است که زنان ایرانی در این راه قدم های بزرگ تری بر می دارند و میدان فعالیت خود را گسترش می بخشند.  شاید این اولین تظاهرات رسانه ای شده ی زنان در کابل در دوران اخیر باشد، این در حالی ست که در بسیاری از نواحی تحت کنترل عملی طالبان اساسا همان قوانین شریعت طالبانی جاری ست و کوچکترین اعتراض به آن حکم سنگسار و شلاق بدنبال دارد.

به نظر می رسد مدافعان دمکراسی وارداتی باید درس های لازم را از سیر رویدادهای منطقه بگیرند. برای رسیدن به جامعه ای پیشرفته و دمکراتیک یک راه بیشتر وجود ندارد که همانا مبارزه است. مبارزه ی اجتماعی را باید قدم به قدم گسترش داد و به یک فرهنگ عمومی بویژه در میان جوانان تبدیل کرد. تنها زمانی می توانیم توقع پیشرفت جامعه در هر زمینه ها را داشته باشیم که برای آن تلاش و مبارزه کنیم. مقاومت نهادهای واپسگرا داستانی همیشگی ست. بدون رنج چنین مبارزه ای گنجی حاصل نخواهد شد.