بازسازی جنبش کارگری در قرن بیست و یکم
مصاحبه ی نشریه ی پلیتیکال افرز با اسکات مارشال[1]
برگردان: احمد جواهریان
پلیتیکال افرز: آیا می شود برداشت کلی خود را ازهمایش ا اف ال- سی آی او[2] که در سپتامبر در شهر پیتسبورگ[3] برگزارشد بیان کنید؟
اسکات مارشال: فکر می کنم که همایش در واقع ادامه ی گرایشی است که بعد از تغییر بزرگ، از زمان انتخاب جان سوونی[4] در اواسط دهه ی 90 ، پدید آمده بود، حتی این روند تغییر بیشتری در جهت مقابله با بحران اقتصادی کرده و در مواجهه با مشکلات اقتصادی این کشور جنبه ی طبقاتی واقعی گرفته است. مباحث واقعا شگفت انگیزی در بسیاری از سطوح برقرار بود، و واقعا درک عمیق تری از چگونگی عملکرد سرمایه ی مالی در جهان و این کشور به وجودآمده است. این را می توان از سخنرانی ها و بحث هایی که می شد، تشخیص داد.
بطورکلی جنبش کارگری و اتحادیه ی کارگری آمریکا (ا اف ال- سی آی او) با حرکتی مداوم و قابل ستایش به سوی نقطه ی مورد نظر خود می روند. فکرمی کنم که توجه ی بسیار شایسته ای به موضوع هایی نظیر تنوع، گسترش، و این موضوع خاص شد که چگونه کارگران جوان را جذب جنبش کارگری کنیم. برنامه ها و بحث هایی درباره ی چگونگی جذب نیروهای جوان کارگری و برداشتن قدم هایی جدی برای رفتن بین کارگران جوان و دریافت دید آن ها در مورد جنبش کارگری کاری که از آن انتظار می رود، ارائه شد. و این واقعا مفید بود. همچنین، همانطور که مسلما بیشتر شنوندگان شما هم می دانند، برای اولین بار دو نفر از سه نفر انتخاب شدگان در مسئولیت های مهم زن اند. فکر می کنم که خود این یکی از شاخص هایی است که نشان می دهد آن ها به سوی خواسته ی تنوع و مشابه ساختن هرچه بیشتر جنبش کارگری به طبقه ی کارگر این کشور قدم برمی دارند.
از نظرمن، یکی از مهمترین اتفاقاتی که در همایش افتاد نمایش فیلم جدید مایکل مور، "سرمایه داری: یک قصه ی عشقی" بود. این اقدام با گردهمایی برای بیمه های درمانی خویش فرما در هتلی نزدیک اجلاس شروع شد، و سپس نزدیک به 1500 نفر از خیابان های پیتسبورگ به سوی سینما حرکت کردند تا فیلم را نگاه کنند. واکنش اشخاصی که فیلم را دیدند بسیار جالب بود. خود مایکل مور می گفت که هیچگاه چنین استقبالی از فیلم هایش نشده بود. مردم ایستاده و مدت ده پانزده دقیقه برای وی کف زدند.
چیزی که در این مورد واقعا قابل توجه است، تماشاگران فیلم بودند. آن ها فعالین چپ نبودند- آن ها نمایندگان انتخاب شده برای همایش ا اف ال- سی آی او و بسیاری از رهبران برجسته ی اتحادیه های کشور، بودند که اینطور در مقابل این فیلم واکنش نشان دادند که به معنای واقعی انتقادی بسیار تند از سرمایه داری و اتفاقاتی که در این بحران مالی افتاده است، می باشد. فکر می کنم همین یک نمونه به شما بگوید که در همایش چه اتفاقاتی افتاد.
پلیتیکال افرز: همایش به تنهائی موضع واحدی را در مسئله ی اصلاح بیمه ی درمانی درپیش گرفت. در رابطه با این موضوع در پیتسبورگ چه اتفاقی افتاد؟
اسکات مارشال: فکر می کنم نمایندگان تاکتیک های مشخص خود در نگرش به مسئله ی بیمه ی درمانی را ارائه دادند. آن ها قطعنامه ای را به تصویب رساندند که قویا ازگزینه ی نیرومند همگانی درمورد لایحه ی بیمه ی درمانی، که اکنون در کنگره مورد بررسی است، حمایت می کند. در بحث راجع به آن بسیاری می گفتند که آن ها از بیمه ی خویش فرما حمایت می کنند، اما این قدمی است که ما باید درشروع حرکت به سوی بیمه ی درمانی، برداریم. البته زمانی که به تصویب رسید- اگر بتوانیم با حمایت قوی مردم به تصویب برسانیم- این پایان مبارزه نیست، بلکه در بسیاری از جنبه ها تازه شروع مبارزه است. بعد از این بحث، آن ها قطعنامه ای را ارائه دادند که از سیستم خویش فرما حمایت می کرد. من فکر می کنم که تاکتیک واقعا درستی بود، زیرا در مبارزه برای بیمه ی درمانی، همگی را حول قدم هایی که برداشتن آن ها امروزه ضروریست، متحد می کند، و در ضمن در جستجوی راه حلی برای غلبه بر هرتنشی بین کسانی که هدف نهائی آن ها سیستم خویش فرما و مردمی است که خواستار طی طریق تا دستیابی به گزینه ی بیمه ی درمانی نیرومندند.
پلیتیکال افرز" ارزیابی شما از رهبران تازه انتخاب شده ی ا اف ال- سی آی او چیست؟
اسکات مارشال: ریچارد ترومکا[5]، رئیس انتخاب شده ی جدید، عضوی از تیم سوونی بود که در دهه ی 90 تغییراتی را به وجودآورد و به معنی واقعی جنبش کارگری را سمت و سوئی کاملا متفاوت داد، اتحادیه گرائی سوداگرانه را رد کرد و به جنبش کارگری سمت و سوی با گرایش مبارزه ی طبقاتی داد. اما اکنون، در دوره ی بحران اقتصادی و در دورانی که هیئت حاکمه ی اوباما گرایش به پشتیبانی از خواست های کارگران دارد، امکانات بسیار بیشتری را عرضه می کند. به روشی که ترومکا پیش گرفته نگاه کنید، برای مثال، موضوع نژاد پرستی در انتخابات 2008 و سخنرانی وی در همایش فولادکاران، جایی که وی کارگران سفیدپوست را متقاعد کرد که به نفع آن هاست که به اوباما رای دهند. نه تنها وی به این روش رهبری ادامه داده است، بلکه به موضوع شرکت ها و به خصوص به سرمایه ی مالی با روشی جدید نیز پرداخته است.
در واقع، بعداز این که همایش را ترک کرد، به وال استریت رفت و سخنرانی مفصلی در مورد ضرورت بازتنظیم مالی در این کشور، و درباره ی نقش جهانی و ملی آن کرد. این بیش از یک تغییرلحن است، در این جا این بیشتر صدای مبارزه طلبانه ای است که از سوی ترومکا می آید. بعضی ها اشاره می کنند که این تروماکی است که به ریشه ی خود برگشته است، زیرا زمانی که ترومکا رئیس اتحادیه ی کارگران معدن[6] بود، برخی از مهمترین مبارزات را رهبری کرد، از جمله اعتصاب معدنکاران پیتس استن[7] ، که از منظر ستیزه گرائی و جنبش توده ای برای دفاع از معدنکاران واقعا همه گیربود.
آرلن هولت باکر[8] چندین ماه معاون ا اف ال-سی آی او بود، و وی آن نوع ستیزه گری و آن صدای قدرتمندی را که برای انجام دادن امور ضروریست را دارد. این در مورد لیز شولر[9] هم صدق می کند که خزانه دار جدید است. در مورد لیز یک چیز بسیار مهم این است که وی واقعا به موضوع جوانان اهمیت می دهد و درکنار سمت رسمی خزانه داری، برای خود نقش رهبری برای جلب کارگران جوان به ا اف ال- سی آی او قائل است. وی در مصاحبه گفت که میتینگ هایی در سراسر کشور از کارگران جوان تشکیل داده که طی آن با آن ها درمورد تغییراتی که مایلند در جنبش کارگری ببینند و انجام کارهایی که برای جلب کارگران جوان به جنبش کارگری لازم می دانند و غیره صحبت می کند.
فکر می کنم که گروه رهبری واقعا خوبی است. این گروه نه تنها به مسیری که کارگران مدتی است طی می کنند، ادامه می دهد، بلکه حتی فکر می کنم که جلوی اختلافات را هم بگیرد. این گروه نقش جنبش کارگری را بسیار برجسته تر می کند و در صف اول مبارزه ی مردم قرارمی دهد، و این واقعا مهم است.
پلیتیکال افرز: در این همایش، اوباما چه نقشی داشت؟
اسکات مارشال: سخنرانی اوباما همایش را به هیجان آورد، و به خوبی درک شد. در حال حاضر، چیزی که نه فقط برای جنبش کارگری، بلکه برای بسیاری از مردم مشکل است، این است که مردم باید تغییررفتار بدهند. جنبش کارگری و مردم در عرض سی سال حالت تدافعی داشته، و به جورج بوش و سایر چیزها حمله می کردند. ما اکنون رئیس جمهوری داریم که با بسیاری چیزهایی که جنبش کارگری می خواهد اتفاق بیفتد، موافقت دارد. وی از قانون انتخاب آزاد کارکنان[10] و گزینه ی قوی مردم حمایت کرد، و با انتخاب وزیرکار جدید خود، هیلدا سلیس[11]، و حمایت از سیاست هایی که بخش کارگری اعلام می کند، نشان می دهد که وی طرفدارکارگران است. سخنرانی در همایش زمانی که این تغییر صورت می گیرد، و در جوی که رهبری جدید ا اف ال- سی آی او با تمرکز شدید بر مبارزه ای که از دل آن همایش بیرون آمد، به نظرمن هیجان انگیز بود. فکر می کنم که روابط بین هیئت حاکمه ی اوباما و جنبش کارگری واقعا درحال شکل گیری است.
یک مثال خوب قطعنامه ی بیمه ی درمانی است که در مورد آن قبلا صحبت شد. همایش خیلی دقت داشت که از برنامه ی اصلاحی بیمه ی درمانی اوباما حمایت کند. آن ها ضرورت مبارزه برای آن را درک می کنند، زیرا آن را قدمی به سوی متحدکردن ائتلاف گسترده ای از مردم کشور که خواستار اصلاح بیمه های درمانی را اند، می دانند، و نمی خواهند این نیرو را در مقابل کسان دیگری قراردهند که با سیستم بیمه های درمانی به نوعی دیگر موافقند. فکر می کنم درهمایش به میزان زیادی از این محاسبات کردند، افکار دقیق بسیاری ارائه شد، حتی در جاهائی که با اوباما مخالف بودند، تلاش می کردند به نوعی این مخالفت خود را اعلام کنند که موجب تضعیف ائتلاف وی، و موجب تضعیف قدرت مانور ما نشود. فکر می کنم که این عامل مهمی در این همایش بود.
پلیتیکال افرز: هیچ اطلاعات بیشتری، گرفته اید که ما در مبارزه برای قانون انتخاب آزاد کارکنان تا کجا پیش رفته ایم ؟
اسکات مارشال: عزم آتشین آن وجوددارد، اما فکر می کنم بیشتر افراد در جنبش کارگری به این نتیجه رسیده اند که ما اول باید در مسئله ی بیمه های درمانی پیروزشویم. اگر لایحه ی بیمه های درمانی با موفقیت تصویب نشود، شانس موفقیت قانون انتخاب آزاد کارکنان را به میزان زیادی تضعیف می کند. من در تمام مراحل بحث، از اول شروع تا جلسات پیش از کنفرانس، شرکت داشتم. اطمینان به این که ای اف سی ا[12] تصویب شود، بیشترشده است، اما این مرحله به آن سرعتی که ا اف ال-سی آی او می خواهد، نیست، اما امید به این که به زودی تصویب شود، زیاد است.
من فکر می کنم ا اف ال-سی آی او هرچه بیشتر ازاعضای جنبش کارگری بازخورد می گیرد، در ضمن متحدهای بیشتری، همچون اقتصاددانان و سازمان های گوناگون مردمی، و از انواع مردمی را به خود جلب می کند که اعتقاددارند تنها راه خروج از این بحران، سرکاررفتن مردم و افزایش سطح زندگی آن ها، و در نتیجه گردش پول برای ساخت اقتصاد است. فکر می کنم ا اف ال-سی آی او با آن پیام اعتماد به نفس بیشتری پیداکرد، و فکر می کنم این اعتماد رو به افزایش که قانون تصویب خواهد شد و برنده می شویم بیشتر شده است.
پلیتیکال افرز: همایش قطعنامه ای را هم برای مسئله ی کوبابه تصویب رسانده است. می توانید در مورد آن به ما توضیح دهید؟
اسکات مارشال: قطعنامه ی اولیه که در مجموعه قطعنامه ها ارائه شده بود، بسیار مستحکمتر از اینی بود که نهایتا به تصویب رسید. نمی دانم چه محاسباتی در آن درنظرگرفته شده بود، آیا فکر کرده بودند بسیار تند است، یا یک حرکت تاکتیکی بود در رابطه با هیئت حاکمه ی اوباما- مطمئن نیستم کدام بود. آن ها رو به جناح راست جنبش کارگری کردند، همچنین فکر می کنم برآورد آن ها از قدرت راست، بخصوص در مورد این موضوع، بیش از واقعیت است.
کل قطعنامه ای که به تصویب رسید فراخوانی برای پایان دادن به ممنوعیت سفر به کوبا ، برای همه، نه فقط اعضای فامیل، و پایان دادن به محدودیت اجازه ارسال پول به کوبا بود ، که دو قدم بسیار مهمی برای بهبود رابطه ی ما با کوبا است. این قطعنامه خواستار روابط بهتر با کوبا شد، و این که دولت فدرال و دولت مرکزی باید با یکدیگر در راه پایان دادن به ممنوعیت ها تلاش کنند. در ضمن مشتی حرف های بی ربط، در زمینه ی زندانی های سیاسی و تجارت آزاد و چیزهایی مانند آن را هم به آن اضافه کردند که بسیاری از شرکت کنندگان در همایش با آن موافق نبودند- اما در ضمن تعداد بسیاری هم در همایش با آن موافق بودند. واقعیت آن است که ضدیت با کمونیسم هنوز کاملا از بین نرفته است.
به هرحال روی هم رفته قطعنامه ی خوبی بود که به تصویب رسید. فکر می کنم واقعا مهم است که جنبش کارگری در راه درخواست آزادی سفر و ارسال پول برای کوبا قدم برداشت.
پلیتیکال افرز: نقش کارگران در تظاهرات علیه جی 20 که بعداز همایش صورت گرفت، چه بود؟
اسکات مارشال: کارگران بسیار فعال بودند، بخصوص فولادکاران و کارگران یونایتد الکتریکال[13] که بنیان هردوی آن ها در پیسبورگ گذاشته شده است. آن ها در همه فعالیت ها که من در آن ها بودم، سخنرانی و تلاش کردند. آن ها در این گردهمائی بسیار فعال بودند و در تشویق مردم به حضور در آن و فعال کردن آن نقش داشتند. فولادکاران یک سری آموزش ها در شعبات خود برقرارکرده بودند، و راهپیمائی و میتینگ هایی برای موضوع تغییر آب و هوائی و تجارت نیز برقراربود. همه ی این ها به معنی واقعی به خواست های تظاهرکنندگان جی 20 نمائی طبقاتی داده بود.
همانطور که گفتم، تاکید زیادی بر موضوع سرمایه ی مالی جهانی، درباره ی بود این که چگونه شرکت های بزرگ و موسسات مالی زمین را غارت و چپاول می کنند و اساسا ضروری است که به آن ها لگام زد و تحت کنترل درآورد. بسیاری از گفته های کارگران در تظاهرات به نظرمن ضدامپریالیستی بود. آن ها می گفتند، ببین، آمریکا نمی تواند به بازی نقش به قهقرا فرستادن نژادی، رودرو قراردادن کارگران سراسردنیا در مقابل هم، و اجازه دادن به بانکها و شرکت ها که آزادانه حرکت کنند و این کشورها را غارت کنند، ادامه دهد. روشی بسیار شجاعانه، شفاف، ضدامپریالیستی در بسیاری چیزها که گفته شد، وجودداشت.
یکی از برجسته ترین اتفاقات زمانی بود که فولادکاران، کلوب سیررا[14]، ائتلاف آبی- سبز[15] و ری پاور آمریکا[16] اجتماعی برای انرژی احیا شونده و کارهای سبز برگزارکردند، و واقعا بسیاری به آن پیوستند. چندین هزارنفر در این اجتماع شرکت کردند. ریچارد ترومکا و لئو جرارد[17] و همین طور کارل پوپ[18] از کلوب سیررا صحبت کردند. آن ها عالی بودند، آن ها مستقیما سیاست های کشورجی 20 را به بحران اقتصادی جهانی ربط دادند. آن ها بشدت این نکته را روشن کردند که هر قطعنامه ای باید به فقر توده ای در جهان و کشورهایی که قربانی سرمایه ی مالی و تاراج شرکت ها و غیره قرارگرفته اند، بپردازد. مسائل بسیار مهمی در آنجا مطرح شد.
پلیتیکال افرز: اگر ما این دید را داشته باشیم که آگاهی طبقاتی با اتحاد گسترده جنبش کارگری با کل طبقه ی کارگر، با استراتژی مبارزه ی ستیزه گرانه، همراه با چشم اندازی جهانی تغذیه می شود، امروزه چگونه می توانیم به هدف آگاهی طبقاتی موردنظر در جنبش کارگری آمریکا دست یابیم؟
اسکات مارشال: جواب من این است که تمامی این چیزها در جنبش کارگری وجوددارد. آیا آگاهی طبقاتی بر جنبش کارگری غالب است؟ من فکر نمی کنم، اما فکر می کنم که به آن سو حرکت می کنیم. فکر می کنم آگاهی طبقاتی روبه رشدی وجوددارد. این مثل چیزی است که یکی از نمایندگان در بحثی خصوصی به من گفت: " هیچ چیز مثل یک بحران اقتصادی به مردم نمی فهماند که کدام طرفی هستند." فکر می کنم حق با وی است. با نقشی که نیروی کار در انتخابات 2008 و درمیان بحران اقتصادی ایفاکرد، فکر می کنم که آن نیروی کار به سوی آگاهی طبقاتی درحرکت است.
اما این حرکت همه جا یکسان نیست. من هیچگاه ادعا نمی کنم که همه چیز اکنون خوب است و مبارزه ای به جا نمانده. چیزهای زیادی است که باید به آن ها پرداخت، اما رشد کلی افرادی که در جنبش کارگری ضدامپریالیست هستند، از جمله در برخی از رهبران اتحادیه ها، بسیار مهم است. فکر می کنم تعداد هرچه بیشتر رهبران اتحادیه ها دیگر خود را فقط مدافع اعضا، حقوق، ساعات کار و شرایط کار اعضای خود نمی بینند، بلکه خود را بیشتر و بیشتر مدافع تمام طبقه ی کارگر می بینند، و ضرورت ایجاد ائتلاف هرچه وسیعتر با متحدان گسترده تر، باستم کشیدگان نژادی و ملی، با زنان، با جوانان، با همجنس گرایان و مردم کوچه و بازار و غیره راهرچه بیشتر تشخیص می دهند. آن ها به معنی واقعی دیدروبه گسترشی از طبقه ی کارگر دارند و این خیلی مهم است، و من فکر می کنم این هسته ی مرکزی آگاهی طبقاتی ست. این روند از اواسط دهه ی 90 رو به گسترش بوده، اما فکر می کنم در این همایش جهش بزرگی کرد.
[1] Scott Marshall رئیس کمیته ی کارگری حزب کمونیست آمریکا
[2] AFL-CIO
[3] Pittsburgh
[4] John Sweeney
[5] Richard Trumka
[6] United Mine Workers
[7] Pittston
[8] Arlene Holt Baker
[9] Liz Shuler
[10] Employee Free Choice Act
[11] Hilda Solis
[12] Employee Free Choice Act ( EFCA)
[13] United Electrical Workers
[14] Sierra Club
[15] Blue-Green Alliance
[16] Repower America
[17] Leo Gerard
[18] Carl Pope
مصاحبه ی نشریه ی پلیتیکال افرز با اسکات مارشال[1]
برگردان: احمد جواهریان
پلیتیکال افرز: آیا می شود برداشت کلی خود را ازهمایش ا اف ال- سی آی او[2] که در سپتامبر در شهر پیتسبورگ[3] برگزارشد بیان کنید؟
اسکات مارشال: فکر می کنم که همایش در واقع ادامه ی گرایشی است که بعد از تغییر بزرگ، از زمان انتخاب جان سوونی[4] در اواسط دهه ی 90 ، پدید آمده بود، حتی این روند تغییر بیشتری در جهت مقابله با بحران اقتصادی کرده و در مواجهه با مشکلات اقتصادی این کشور جنبه ی طبقاتی واقعی گرفته است. مباحث واقعا شگفت انگیزی در بسیاری از سطوح برقرار بود، و واقعا درک عمیق تری از چگونگی عملکرد سرمایه ی مالی در جهان و این کشور به وجودآمده است. این را می توان از سخنرانی ها و بحث هایی که می شد، تشخیص داد.
بطورکلی جنبش کارگری و اتحادیه ی کارگری آمریکا (ا اف ال- سی آی او) با حرکتی مداوم و قابل ستایش به سوی نقطه ی مورد نظر خود می روند. فکرمی کنم که توجه ی بسیار شایسته ای به موضوع هایی نظیر تنوع، گسترش، و این موضوع خاص شد که چگونه کارگران جوان را جذب جنبش کارگری کنیم. برنامه ها و بحث هایی درباره ی چگونگی جذب نیروهای جوان کارگری و برداشتن قدم هایی جدی برای رفتن بین کارگران جوان و دریافت دید آن ها در مورد جنبش کارگری کاری که از آن انتظار می رود، ارائه شد. و این واقعا مفید بود. همچنین، همانطور که مسلما بیشتر شنوندگان شما هم می دانند، برای اولین بار دو نفر از سه نفر انتخاب شدگان در مسئولیت های مهم زن اند. فکر می کنم که خود این یکی از شاخص هایی است که نشان می دهد آن ها به سوی خواسته ی تنوع و مشابه ساختن هرچه بیشتر جنبش کارگری به طبقه ی کارگر این کشور قدم برمی دارند.
از نظرمن، یکی از مهمترین اتفاقاتی که در همایش افتاد نمایش فیلم جدید مایکل مور، "سرمایه داری: یک قصه ی عشقی" بود. این اقدام با گردهمایی برای بیمه های درمانی خویش فرما در هتلی نزدیک اجلاس شروع شد، و سپس نزدیک به 1500 نفر از خیابان های پیتسبورگ به سوی سینما حرکت کردند تا فیلم را نگاه کنند. واکنش اشخاصی که فیلم را دیدند بسیار جالب بود. خود مایکل مور می گفت که هیچگاه چنین استقبالی از فیلم هایش نشده بود. مردم ایستاده و مدت ده پانزده دقیقه برای وی کف زدند.
چیزی که در این مورد واقعا قابل توجه است، تماشاگران فیلم بودند. آن ها فعالین چپ نبودند- آن ها نمایندگان انتخاب شده برای همایش ا اف ال- سی آی او و بسیاری از رهبران برجسته ی اتحادیه های کشور، بودند که اینطور در مقابل این فیلم واکنش نشان دادند که به معنای واقعی انتقادی بسیار تند از سرمایه داری و اتفاقاتی که در این بحران مالی افتاده است، می باشد. فکر می کنم همین یک نمونه به شما بگوید که در همایش چه اتفاقاتی افتاد.
پلیتیکال افرز: همایش به تنهائی موضع واحدی را در مسئله ی اصلاح بیمه ی درمانی درپیش گرفت. در رابطه با این موضوع در پیتسبورگ چه اتفاقی افتاد؟
اسکات مارشال: فکر می کنم نمایندگان تاکتیک های مشخص خود در نگرش به مسئله ی بیمه ی درمانی را ارائه دادند. آن ها قطعنامه ای را به تصویب رساندند که قویا ازگزینه ی نیرومند همگانی درمورد لایحه ی بیمه ی درمانی، که اکنون در کنگره مورد بررسی است، حمایت می کند. در بحث راجع به آن بسیاری می گفتند که آن ها از بیمه ی خویش فرما حمایت می کنند، اما این قدمی است که ما باید درشروع حرکت به سوی بیمه ی درمانی، برداریم. البته زمانی که به تصویب رسید- اگر بتوانیم با حمایت قوی مردم به تصویب برسانیم- این پایان مبارزه نیست، بلکه در بسیاری از جنبه ها تازه شروع مبارزه است. بعد از این بحث، آن ها قطعنامه ای را ارائه دادند که از سیستم خویش فرما حمایت می کرد. من فکر می کنم که تاکتیک واقعا درستی بود، زیرا در مبارزه برای بیمه ی درمانی، همگی را حول قدم هایی که برداشتن آن ها امروزه ضروریست، متحد می کند، و در ضمن در جستجوی راه حلی برای غلبه بر هرتنشی بین کسانی که هدف نهائی آن ها سیستم خویش فرما و مردمی است که خواستار طی طریق تا دستیابی به گزینه ی بیمه ی درمانی نیرومندند.
پلیتیکال افرز" ارزیابی شما از رهبران تازه انتخاب شده ی ا اف ال- سی آی او چیست؟
اسکات مارشال: ریچارد ترومکا[5]، رئیس انتخاب شده ی جدید، عضوی از تیم سوونی بود که در دهه ی 90 تغییراتی را به وجودآورد و به معنی واقعی جنبش کارگری را سمت و سوئی کاملا متفاوت داد، اتحادیه گرائی سوداگرانه را رد کرد و به جنبش کارگری سمت و سوی با گرایش مبارزه ی طبقاتی داد. اما اکنون، در دوره ی بحران اقتصادی و در دورانی که هیئت حاکمه ی اوباما گرایش به پشتیبانی از خواست های کارگران دارد، امکانات بسیار بیشتری را عرضه می کند. به روشی که ترومکا پیش گرفته نگاه کنید، برای مثال، موضوع نژاد پرستی در انتخابات 2008 و سخنرانی وی در همایش فولادکاران، جایی که وی کارگران سفیدپوست را متقاعد کرد که به نفع آن هاست که به اوباما رای دهند. نه تنها وی به این روش رهبری ادامه داده است، بلکه به موضوع شرکت ها و به خصوص به سرمایه ی مالی با روشی جدید نیز پرداخته است.
در واقع، بعداز این که همایش را ترک کرد، به وال استریت رفت و سخنرانی مفصلی در مورد ضرورت بازتنظیم مالی در این کشور، و درباره ی نقش جهانی و ملی آن کرد. این بیش از یک تغییرلحن است، در این جا این بیشتر صدای مبارزه طلبانه ای است که از سوی ترومکا می آید. بعضی ها اشاره می کنند که این تروماکی است که به ریشه ی خود برگشته است، زیرا زمانی که ترومکا رئیس اتحادیه ی کارگران معدن[6] بود، برخی از مهمترین مبارزات را رهبری کرد، از جمله اعتصاب معدنکاران پیتس استن[7] ، که از منظر ستیزه گرائی و جنبش توده ای برای دفاع از معدنکاران واقعا همه گیربود.
آرلن هولت باکر[8] چندین ماه معاون ا اف ال-سی آی او بود، و وی آن نوع ستیزه گری و آن صدای قدرتمندی را که برای انجام دادن امور ضروریست را دارد. این در مورد لیز شولر[9] هم صدق می کند که خزانه دار جدید است. در مورد لیز یک چیز بسیار مهم این است که وی واقعا به موضوع جوانان اهمیت می دهد و درکنار سمت رسمی خزانه داری، برای خود نقش رهبری برای جلب کارگران جوان به ا اف ال- سی آی او قائل است. وی در مصاحبه گفت که میتینگ هایی در سراسر کشور از کارگران جوان تشکیل داده که طی آن با آن ها درمورد تغییراتی که مایلند در جنبش کارگری ببینند و انجام کارهایی که برای جلب کارگران جوان به جنبش کارگری لازم می دانند و غیره صحبت می کند.
فکر می کنم که گروه رهبری واقعا خوبی است. این گروه نه تنها به مسیری که کارگران مدتی است طی می کنند، ادامه می دهد، بلکه حتی فکر می کنم که جلوی اختلافات را هم بگیرد. این گروه نقش جنبش کارگری را بسیار برجسته تر می کند و در صف اول مبارزه ی مردم قرارمی دهد، و این واقعا مهم است.
پلیتیکال افرز: در این همایش، اوباما چه نقشی داشت؟
اسکات مارشال: سخنرانی اوباما همایش را به هیجان آورد، و به خوبی درک شد. در حال حاضر، چیزی که نه فقط برای جنبش کارگری، بلکه برای بسیاری از مردم مشکل است، این است که مردم باید تغییررفتار بدهند. جنبش کارگری و مردم در عرض سی سال حالت تدافعی داشته، و به جورج بوش و سایر چیزها حمله می کردند. ما اکنون رئیس جمهوری داریم که با بسیاری چیزهایی که جنبش کارگری می خواهد اتفاق بیفتد، موافقت دارد. وی از قانون انتخاب آزاد کارکنان[10] و گزینه ی قوی مردم حمایت کرد، و با انتخاب وزیرکار جدید خود، هیلدا سلیس[11]، و حمایت از سیاست هایی که بخش کارگری اعلام می کند، نشان می دهد که وی طرفدارکارگران است. سخنرانی در همایش زمانی که این تغییر صورت می گیرد، و در جوی که رهبری جدید ا اف ال- سی آی او با تمرکز شدید بر مبارزه ای که از دل آن همایش بیرون آمد، به نظرمن هیجان انگیز بود. فکر می کنم که روابط بین هیئت حاکمه ی اوباما و جنبش کارگری واقعا درحال شکل گیری است.
یک مثال خوب قطعنامه ی بیمه ی درمانی است که در مورد آن قبلا صحبت شد. همایش خیلی دقت داشت که از برنامه ی اصلاحی بیمه ی درمانی اوباما حمایت کند. آن ها ضرورت مبارزه برای آن را درک می کنند، زیرا آن را قدمی به سوی متحدکردن ائتلاف گسترده ای از مردم کشور که خواستار اصلاح بیمه های درمانی را اند، می دانند، و نمی خواهند این نیرو را در مقابل کسان دیگری قراردهند که با سیستم بیمه های درمانی به نوعی دیگر موافقند. فکر می کنم درهمایش به میزان زیادی از این محاسبات کردند، افکار دقیق بسیاری ارائه شد، حتی در جاهائی که با اوباما مخالف بودند، تلاش می کردند به نوعی این مخالفت خود را اعلام کنند که موجب تضعیف ائتلاف وی، و موجب تضعیف قدرت مانور ما نشود. فکر می کنم که این عامل مهمی در این همایش بود.
پلیتیکال افرز: هیچ اطلاعات بیشتری، گرفته اید که ما در مبارزه برای قانون انتخاب آزاد کارکنان تا کجا پیش رفته ایم ؟
اسکات مارشال: عزم آتشین آن وجوددارد، اما فکر می کنم بیشتر افراد در جنبش کارگری به این نتیجه رسیده اند که ما اول باید در مسئله ی بیمه های درمانی پیروزشویم. اگر لایحه ی بیمه های درمانی با موفقیت تصویب نشود، شانس موفقیت قانون انتخاب آزاد کارکنان را به میزان زیادی تضعیف می کند. من در تمام مراحل بحث، از اول شروع تا جلسات پیش از کنفرانس، شرکت داشتم. اطمینان به این که ای اف سی ا[12] تصویب شود، بیشترشده است، اما این مرحله به آن سرعتی که ا اف ال-سی آی او می خواهد، نیست، اما امید به این که به زودی تصویب شود، زیاد است.
من فکر می کنم ا اف ال-سی آی او هرچه بیشتر ازاعضای جنبش کارگری بازخورد می گیرد، در ضمن متحدهای بیشتری، همچون اقتصاددانان و سازمان های گوناگون مردمی، و از انواع مردمی را به خود جلب می کند که اعتقاددارند تنها راه خروج از این بحران، سرکاررفتن مردم و افزایش سطح زندگی آن ها، و در نتیجه گردش پول برای ساخت اقتصاد است. فکر می کنم ا اف ال-سی آی او با آن پیام اعتماد به نفس بیشتری پیداکرد، و فکر می کنم این اعتماد رو به افزایش که قانون تصویب خواهد شد و برنده می شویم بیشتر شده است.
پلیتیکال افرز: همایش قطعنامه ای را هم برای مسئله ی کوبابه تصویب رسانده است. می توانید در مورد آن به ما توضیح دهید؟
اسکات مارشال: قطعنامه ی اولیه که در مجموعه قطعنامه ها ارائه شده بود، بسیار مستحکمتر از اینی بود که نهایتا به تصویب رسید. نمی دانم چه محاسباتی در آن درنظرگرفته شده بود، آیا فکر کرده بودند بسیار تند است، یا یک حرکت تاکتیکی بود در رابطه با هیئت حاکمه ی اوباما- مطمئن نیستم کدام بود. آن ها رو به جناح راست جنبش کارگری کردند، همچنین فکر می کنم برآورد آن ها از قدرت راست، بخصوص در مورد این موضوع، بیش از واقعیت است.
کل قطعنامه ای که به تصویب رسید فراخوانی برای پایان دادن به ممنوعیت سفر به کوبا ، برای همه، نه فقط اعضای فامیل، و پایان دادن به محدودیت اجازه ارسال پول به کوبا بود ، که دو قدم بسیار مهمی برای بهبود رابطه ی ما با کوبا است. این قطعنامه خواستار روابط بهتر با کوبا شد، و این که دولت فدرال و دولت مرکزی باید با یکدیگر در راه پایان دادن به ممنوعیت ها تلاش کنند. در ضمن مشتی حرف های بی ربط، در زمینه ی زندانی های سیاسی و تجارت آزاد و چیزهایی مانند آن را هم به آن اضافه کردند که بسیاری از شرکت کنندگان در همایش با آن موافق نبودند- اما در ضمن تعداد بسیاری هم در همایش با آن موافق بودند. واقعیت آن است که ضدیت با کمونیسم هنوز کاملا از بین نرفته است.
به هرحال روی هم رفته قطعنامه ی خوبی بود که به تصویب رسید. فکر می کنم واقعا مهم است که جنبش کارگری در راه درخواست آزادی سفر و ارسال پول برای کوبا قدم برداشت.
پلیتیکال افرز: نقش کارگران در تظاهرات علیه جی 20 که بعداز همایش صورت گرفت، چه بود؟
اسکات مارشال: کارگران بسیار فعال بودند، بخصوص فولادکاران و کارگران یونایتد الکتریکال[13] که بنیان هردوی آن ها در پیسبورگ گذاشته شده است. آن ها در همه فعالیت ها که من در آن ها بودم، سخنرانی و تلاش کردند. آن ها در این گردهمائی بسیار فعال بودند و در تشویق مردم به حضور در آن و فعال کردن آن نقش داشتند. فولادکاران یک سری آموزش ها در شعبات خود برقرارکرده بودند، و راهپیمائی و میتینگ هایی برای موضوع تغییر آب و هوائی و تجارت نیز برقراربود. همه ی این ها به معنی واقعی به خواست های تظاهرکنندگان جی 20 نمائی طبقاتی داده بود.
همانطور که گفتم، تاکید زیادی بر موضوع سرمایه ی مالی جهانی، درباره ی بود این که چگونه شرکت های بزرگ و موسسات مالی زمین را غارت و چپاول می کنند و اساسا ضروری است که به آن ها لگام زد و تحت کنترل درآورد. بسیاری از گفته های کارگران در تظاهرات به نظرمن ضدامپریالیستی بود. آن ها می گفتند، ببین، آمریکا نمی تواند به بازی نقش به قهقرا فرستادن نژادی، رودرو قراردادن کارگران سراسردنیا در مقابل هم، و اجازه دادن به بانکها و شرکت ها که آزادانه حرکت کنند و این کشورها را غارت کنند، ادامه دهد. روشی بسیار شجاعانه، شفاف، ضدامپریالیستی در بسیاری چیزها که گفته شد، وجودداشت.
یکی از برجسته ترین اتفاقات زمانی بود که فولادکاران، کلوب سیررا[14]، ائتلاف آبی- سبز[15] و ری پاور آمریکا[16] اجتماعی برای انرژی احیا شونده و کارهای سبز برگزارکردند، و واقعا بسیاری به آن پیوستند. چندین هزارنفر در این اجتماع شرکت کردند. ریچارد ترومکا و لئو جرارد[17] و همین طور کارل پوپ[18] از کلوب سیررا صحبت کردند. آن ها عالی بودند، آن ها مستقیما سیاست های کشورجی 20 را به بحران اقتصادی جهانی ربط دادند. آن ها بشدت این نکته را روشن کردند که هر قطعنامه ای باید به فقر توده ای در جهان و کشورهایی که قربانی سرمایه ی مالی و تاراج شرکت ها و غیره قرارگرفته اند، بپردازد. مسائل بسیار مهمی در آنجا مطرح شد.
پلیتیکال افرز: اگر ما این دید را داشته باشیم که آگاهی طبقاتی با اتحاد گسترده جنبش کارگری با کل طبقه ی کارگر، با استراتژی مبارزه ی ستیزه گرانه، همراه با چشم اندازی جهانی تغذیه می شود، امروزه چگونه می توانیم به هدف آگاهی طبقاتی موردنظر در جنبش کارگری آمریکا دست یابیم؟
اسکات مارشال: جواب من این است که تمامی این چیزها در جنبش کارگری وجوددارد. آیا آگاهی طبقاتی بر جنبش کارگری غالب است؟ من فکر نمی کنم، اما فکر می کنم که به آن سو حرکت می کنیم. فکر می کنم آگاهی طبقاتی روبه رشدی وجوددارد. این مثل چیزی است که یکی از نمایندگان در بحثی خصوصی به من گفت: " هیچ چیز مثل یک بحران اقتصادی به مردم نمی فهماند که کدام طرفی هستند." فکر می کنم حق با وی است. با نقشی که نیروی کار در انتخابات 2008 و درمیان بحران اقتصادی ایفاکرد، فکر می کنم که آن نیروی کار به سوی آگاهی طبقاتی درحرکت است.
اما این حرکت همه جا یکسان نیست. من هیچگاه ادعا نمی کنم که همه چیز اکنون خوب است و مبارزه ای به جا نمانده. چیزهای زیادی است که باید به آن ها پرداخت، اما رشد کلی افرادی که در جنبش کارگری ضدامپریالیست هستند، از جمله در برخی از رهبران اتحادیه ها، بسیار مهم است. فکر می کنم تعداد هرچه بیشتر رهبران اتحادیه ها دیگر خود را فقط مدافع اعضا، حقوق، ساعات کار و شرایط کار اعضای خود نمی بینند، بلکه خود را بیشتر و بیشتر مدافع تمام طبقه ی کارگر می بینند، و ضرورت ایجاد ائتلاف هرچه وسیعتر با متحدان گسترده تر، باستم کشیدگان نژادی و ملی، با زنان، با جوانان، با همجنس گرایان و مردم کوچه و بازار و غیره راهرچه بیشتر تشخیص می دهند. آن ها به معنی واقعی دیدروبه گسترشی از طبقه ی کارگر دارند و این خیلی مهم است، و من فکر می کنم این هسته ی مرکزی آگاهی طبقاتی ست. این روند از اواسط دهه ی 90 رو به گسترش بوده، اما فکر می کنم در این همایش جهش بزرگی کرد.
[1] Scott Marshall رئیس کمیته ی کارگری حزب کمونیست آمریکا
[2] AFL-CIO
[3] Pittsburgh
[4] John Sweeney
[5] Richard Trumka
[6] United Mine Workers
[7] Pittston
[8] Arlene Holt Baker
[9] Liz Shuler
[10] Employee Free Choice Act
[11] Hilda Solis
[12] Employee Free Choice Act ( EFCA)
[13] United Electrical Workers
[14] Sierra Club
[15] Blue-Green Alliance
[16] Repower America
[17] Leo Gerard
[18] Carl Pope
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر